Bartın’ın Kozcağız beldesi Şar Köyü Kapucu Mahallesi’nde, insanın yüreğini sızlatan bir yaşam öyküsü var…
Yaklaşık 55 yaşlarında olan Meliha Kapucu, elektriği ve suyu olmayan, adeta bir kümes büyüklüğündeki barakada tek başına hayata tutunmaya çalışıyor.
Ne sobası var ne sıcak bir yatağı…
Yağmur yağdığında tavanı damlayan, kışın rüzgârı içeri dolan o küçük baraka, Meliha Teyze’nin hem evi hem dünyası.
Gözlerden uzak, kimsesiz, yalnız bir kadının sessiz çığlığı bu…
Komşuların zaman zaman getirdiği yiyeceklerle karnını doyuran, gündüzleri çevreden topladığı odun parçalarıyla ısınmaya çalışan Meliha Kapucu, yokluğun içinde onuruyla yaşam mücadelesi veriyor.
“Bir ışığım olsun isterdim” diyor…
O cümle, aslında sadece elektriği değil, hayatındaki karanlığı da anlatıyor.
Devletin, hayırseverlerin ve duyarlı vatandaşların desteğine ihtiyaç duyan Meliha Teyze için mahalle sakinleri çağrıda bulunuyor:
“Bir insanın yaşaması imkânsız koşullarda ayakta durmaya çalışıyor. Bu tablo hepimizin vicdanını sızlatıyor. Yetkililerden yardım eli uzatılmasını istiyoruz.”
Kış kapıdayken, Şar Köyü’nün sessiz bir köşesinde yoksulluğun ve yalnızlığın simgesi haline gelen bu baraka, aslında hepimize bir sorumluluk hatırlatıyor:
Bir el uzatmak, bir hayatı değiştirebilir
